เพื่อน ที่ขอแต่ความช่วยเหลือ

เรามีเพื่อนคนหนึ่ง คบมาจะ13ปี ละ เริ่มตังแต่ มัธยมเลย ม.1-ม.6 เพื่อนมีปัญหาด้านทางสายตา คือใส่แว่นก็ยังมองไม่เห็น ทุกครั้ง ทุกวิชา เพื่อนจะเอาสมุดเราไปคัดลอกทุกครั้งที่เขาจดไม่ทัน อันนี้เข้าใจ พอเริ่ม ม.6 เพื่อนดันมีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ตอนนั้นโมโหมาก ทะเลาะกันแต่ทำไมเราถึงไปด้วย เราคิดว่าไม่สนใจเรื่องนี้ดีกว่า สนใจเรื่องมหาลัย คณะกันดีกว่า พอเราติดมหาลัยแล้ว เราคิดว่าก็ยังดีที่ไม่ได้คณะเดียวกับเพื่อน แต่พอผ่านไป1ปี กว่า เพื่อนคนนั้นเขาบอกกับเราว่า เขาย้ายมาเรียนคณะเดียวกับเธอละนะ นี่คิดเอาอีกแล้ว พอจากนั้นแหละ ทุกอย่างเริ่มเข้ามาละ ทีละอย่าง 2อย่าง งานกลุ่มเราก็เสียสละให้เพื่อน เพราะไม่ใครอยากได้เขา อ่อ เรามีเพื่อนกลุ่มแก๊งเราอยู่แล้ว เวลาทำไรไปไหนก็ไปด้วยกัน ต่อดีกว่า เริ่มให้เราช่วยนั้น ช่วยนี้ ให้เราไปส่งมั้ง ให้ไปรับไปเรียนบ้าง คือเขาไม่คิดจะทำอะไรด้วยตังเองเลย อะไรก็พึ่งแต่เรา พอเรียนจบ ก็บ่นกับเราว่า ไม่มีงานทำ อะ เราก็หางานให้ เหมือนเข้าตัวอ่ะ เพื่อนลงมาหาเราที่ต่างจังหวัด เราพาไปสอบหลายที่ จนหมดหวัง แต่ เพื่อนได้ที่ทำงานเดียวกับเรา เราหาหอให้ หางงานให้ ยังไม่พอใช่มั้ย เวลาจะไปก็ขอเราขับรถไปส่งตลอด จนวันนี้มาถึง ที่ทำงานให้ของแจกมา เพื่อนทักมาว่า ช่วยขนของหน่อย ไอ้เราก็ถามไปว่า  ให้ไปส่งที่หอหรอ เพื่อนบอกว่าใช่ เราก็ว่าได้ และบอกต่ออีกว่าแบกมานะรออยู่ที่ประตู แต่เพื่อนบอกว่า ให้ไปช่วยยกด้วย  แม้แต่ยกของหนัก ยังขอเราไปช่วย บอกว่ายังไม่ไหว ทั้งที่ของหนัก เรายกได้ ไม่ขอพี่ๆ เขายกช่วย ไม่ขอเพื่อนยกช่วย เพราะไร ของมันไม่ได้หนักขนาดนั้น มันยกได้  

ปล.ผู้หญิงทั้งคู่นะ ทั้งเราและเพื่อน 
ปล.เพื่อนขับรถไม่เป็น แม้แต่จักรยานที่เราบอกให้หัดขับ
ปล.ฐานะบ้านเพื่อนดีกว่าทุกอย่าง พ่อแม่เป็นข้าราชการ
ปล.เราลูกชาวนา ที่มีหนี้สินมหาศาล
ปล.ระหว่างที่หางานช่วยเพื่อน เพื่อนพักอยู่กับเรา ทุกอย่างฟรีหมดเลย
ปล.เราเช่าหอพัก ข้าวซื้อเป็นกระสอบ
เราจะบอกให้เพื่อนยังงัยว่าควรช่วยตัวเอง ไม่ต้องพึ่งคนอื่นเยอะ ให้หัดทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง